De wonde van het niet waard zijn om geliefd te zijn

Er zijn van die dagen waarop het Universum precies een extra spotlight zet op wat we liever bedekt houden. Alsof de hemel samenspant met onze diepste schaduwen om ze eindelijk zichtbaar te maken. Vandaag voelt als zo’n dag.

Chiron, de planeet van de gewonde heelmeester, staat vandaag in een lijn met de zon. Een uitnodiging - of misschien beter gezegd: een confrontatie - met onze diepste wonden. Niet als straf, maar als portaal. Want alleen wat gezien wordt, kan transformeren.

In mezelf voel ik het rauw en helder: de wonde van het niet waard zijn om geliefd te zijn. Het is een oude wonde, een die zich diep genesteld heeft in mijn borst, als een zachte druk, als een fluisterende angst die zich verschuilt achter dagelijkse ontmoetingen.

Ik merk het in de kleinste dingen:
Een vriend(in) die iemand anders uitnodigt.
Mensen die mijn huis komen bekijken, maar geen “ja” voelen.
Familie die niet uitreikt zoals ik het zou willen voelen.
Een fietser die voorbijrijdt en iets zegt - en ik voel een steek.
Vroegere liefdes die weggleden, ook al verlangde ik naar verbinding.

En ik merk het in het gemis van een partner - terwijl er een verlangen is naar liefde, een échte connectie. Maar niet vanuit de oude versie van mezelf.
Niet vanuit de "perfecte Eveline" die geen noden heeft.
Die zich soms klein maakt om niet op te vallen.
Of juist groot en sterk houdt, om maar niet tot last te zijn.
Die onafhankelijk wil lijken zodat niemand hoeft te dragen,
terwijl er diep vanbinnen een verlangen leeft om echt gezien en ondersteund te worden.

Nee.
Die versie heeft genoeg gegeven.
Die versie is moe.
En die versie mag rusten.

Wat mag er nu geboren worden, is een vrouw die haar noden eert. Die zegt: ik heb nood aan liefde, aan gezien worden, aan affectie, aan aanwezigheid.
Niet als een tekort, maar als een waarheid.
Niet als afhankelijkheid, maar als menselijkheid.

Misschien is dat wel de transmutatie: van een wonde die zegt “ik ben niet waard om geliefd te zijn”, naar een waarheid die fluistert:
“Ik ben liefde. Ik ben het waard, gewoon door te zijn.”

Chiron daagt me uit om te zitten met deze wonde. Niet om het snel op te lossen. Niet om te fixen. Maar om te blijven.
Te voelen.
Te ademen.
Te helen.

En misschien, heel misschien, opent dat precies de deur voor wat ik zo diep verlang:
Liefde die niet komt ondanks wie ik ben,
maar precies omdat ik mezelf eindelijk volledig toelaat te zijn.